The end!

Met trots schrijf ik mijn laatste blog over mijn longrevalidatie in Davos 2025. Donderdag na veel wikken en wegen, kies ik ervoor met steun van de longarts, mijn revalidatie eerder te beëindigen. Ik heb meer dan mijn doelen bereikt. Zo blaas ik een longfunctie waar menig ‘gezond’ mens jaloers op zou zijn, zijn mijn longen heerlijk rustig aan het ademen zonder te verkrampen, loop ik twee trappen verder in de shuttle walk, heb ik meer medicijnen afgebouwd dan ik ooit had durven dromen, heb ik stappen gemaakt voor pijnmanagement, een super mooi plan opgesteld aan fysiotherapie doelen en 92,25 kilometer gewandeld tijdens deze revalidatie. Niet de 100 die ik graag wilde maar ik kan hier zeker mee leven.

Ik schrijf deze blog terwijl ik in de trein naar Zürich zit, ik moet van Landquart naar Zürich HB naar Zürich Flughafen en daar stap ik in het vliegtuig naar Amsterdam. Helemaal prima, het zal een pittige dag zijn maar dat brengt me dat ik vanavond bij degene ben waar ik het liefste bij ben.

Ik kijk terug op een super revalidatie die wederom als een rollercoaster voelde, waar ik als een wervelwind doorheen ben gegaan en waar ik weer onwijs bijzondere en mooie mensen heb mogen ontmoeten. Waar ik een van mijn liefste vriendinnen nog beter heb leren kennen. Ik mezelf ontzettend ben tegengekomen en heb geleerd voor mezelf te kiezen. Ik heb mezelf laten zien dat ik ben “uit” gerevalideerd. Ik zal nooit, nooit zeggen want wat voelt het goed na zo lang strijden voor wat lucht nu mezelf weer zo vrij te voelen en lichamelijk goed. Ik zal altijd dankbaar zijn voor wat deze plek mij geleerd heeft en tot wie het mij gemaakt heeft. Maar wat hoop ik dat ik kan zeggen, drie keer was scheepsrecht.

Bedankt lieve Dames, Rinus en Chris.

Jullie hebben mijn revalidatie het waard gemaakt. 🫶🏼