Soms is genoeg,genoeg.

De afgelopen twee weken zijn erg pittig geweest. Naast erge heimwee heb ik het moeilijk gehad met mijn lichaam. Mijn longen gaan hartstikke goed maar doordat er van alles heerst hier is mijn lichaam continu aan het vechten tegen virussen en bacteriën. Hierdoor ben ik wat vermoeider en zo sluipt er toch van alles in. Ik heb een allergische reactie op deodorant, wat hele heftige roodheid en blaasjes veroorzaakt. Een antibioticakuur zorgt ervoor dat ik minder holte klachten heb echter heb ik gaandeweg mijn rib- en tussenribspieren gescheurd. Deze pijn is flink heftig waardoor ik weer met oxycodon en pijnstillers ben gestart. Dit om in beweging te kunnen blijven. Mentaal ga ik van deze pijnstiller echt achteruit, de gedachten worden donkerder en somberder. Gelukkig zijn de pijnklachten al op zijn retour en kan ik ook al weer minder pijnstilling nemen.

Wat een week, met vallen en opstaan echt. Regen en zonneschijn, hele warme zonneschijn. Inmiddels is mijn witte toet roodbruin en heb ik mijn nieuwe zeer kleurrijke regenjas kunnen inwijden.

Dinsdag het is wandelochtend. De begeleiding heeft gekozen om de Stafelalp af te gaan lopen. Vol goede moed sta ik op, het is vijf graden met een zonnetje en fris windje. We beginnen met een stukje omhoog lopen, voor een prachtig uitzicht maar ook zodat we even bij de diertjes kunnen kijken. Er zit een boerderijtje met eenden en zwijnen. Het erf wordt bewaakt door een Berner en een Border. Na de nodige hondenknuffels en selfies begin ik aan de afdaling, zigzaggend wandel ik samen met Anne (begeleiding) en Marjolijn (reisgenoot) 4,2 kilometer naar beneden. Door het frisse windje krijg ik het gevoel alsof ik aan het uitwaaien ben op het strand. Het is een heerlijke wandeling.

De week van de confrontaties.

Deze dame! Mijn lieve vriendin Mirte. Wij hebben elkaar leren kennen op de Toverberg in Davos 2022.

Het is weer zover, met betraande ogen schrijf ik dit stukje tekst. Toen ik in 2022 mijn laatste longrevalidatie had afgerond ging ik vol vertrouwen het “nieuwe” leven tegemoet. Ik zeg het “nieuwe” leven, ik voelde me herboren na de longrevalidatie. Ik had zoveel groei, rouw en veranderingen doorgemaakt. Ik was ervan overtuigd dat nu alles anders zou worden, ik werd tenslotte een maand later Ben zijn vrouw, een Van der Woude. Vol goede moed ging ik het “nieuwe” leven aan met al mijn opgedane kennis. Ik riep nog op zijn vroegst ben ik hier pas weer terug over 4 jaar. Het liefst had ik "nooit" willen zeggen, maar tijdens deze revalidatie is het besef er gekomen dat ik nooit meer beter zal worden, dat het leven anders zal zijn en ook goed maar dat ik dan wel moet accepteren dat het met deze aandoening is. Vrij ademen zal nooit meer vanzelfsprekend zijn en dat ik zal iedere dag moeten vechten voor kwaliteit van leven.